Geen tonijn in de tonnato, geen dragon in de béarnaise en geen morieljes in de morieljesaus: het was afzien in hotel De Sparrenhorst in Nunspeet. ‘Waarom zitten er geen morieljes in de saus?’, vroeg ik de ober, die daarop de kok raadpleegde. ‘De morieljes zijn er uitgezeefd’, was de verklaring. ‘O, dan worden ze zeker hergebruikt’, suggereerde ik. ‘Nee’, zei de ober gepikeerd, ‘ze worden na het zeven weggegooid’. ‘Dat is zonde’, sprak ik. Een zwaar woord in dit zwartekousengebied.
Kortom, het zal nooit meer goed komen tussen mij en De Sparrenhorst. Maar het toeval wilde dat ik net zat te broeden op een blog over geen morieljes. En dit was natuurlijk een prachtige binnenkomer. De moraal van mijn blog zou zijn dat je wildplukkers nooit moet vertrouwen. Les cueilleurs sont des menteurs, luidt niet voor niets het Franse spreekwoord. Als een wildplukker zegt dat er geen morieljes zijn, dan zou het omgekeerde wel eens waar kunnen zijn. En als een wildplukker geruime tijd over ganzen doorzeurt, kun je je afvragen of hij geen morieljes aan het plukken is.
In tegenstelling tot mijn collega’s praat ik liever niet teveel over morieljes. Want als er teveel worden geplukt, blijven er straks misschien geen morieljes over. Bovendien is het een wettelijk beschermde paddestoel: als je een boswachter aan ziet komen, kan je maar beter geen morieljes aan het plukken zijn.
Om de aandacht af te leiden plaagde ik mijn collega’s met een Zweeds blikje Voorjaarskluifzwam, dat ik via de ambassade in Stockholm bemachtigde. De gyromitra esculenta is dodelijk giftig, maar Scandinaviërs koken hem drie keer en eten hem dan vrolijk op. Die voorjaarskluifzwammen staan ook bekend als ‘valse morieljes’. Dus weer een geval van geen (echte) morieljes.
Op de hele Veluwe was er trouwens geen paddestoel te bekennen. Geen boleet, geen cantharel, geen morielje. Zo kwam ik weer terug bij af. Ik ontving geen 200 euro. Integendeel, dat bedrag kon ik dokken aan de receptie van De Sparrenhorst. Ik ga daar nooit geen morieljes meer eten.
Geen morieljes
