Categorie: blog

Vorig jaar werd ik op heterdaad betrapt bij het rapen van tien ganzeneieren. Het was in een gebied waar ik geen vergunning heb, dus ik erkende volmondig mijn overtreding. Dat werd dus een bekeuring. Lees verder “Heterdaad”

Veel mensen denken dat er eind november geen paddenstoelen meer te vinden zijn.
Maar er is best nog wat te vinden, zolang het nog niet vriest. Kastanjeboleten zijn er vaak in overvloed.
Judasoren en fluweelpootjes zijn de hele winter te vinden.
Maar mijn absolute favoriet in deze tijd is de Grote sponszwam of Sparassis Crispa.
Het is een grote ronde boomzwam die groeit op een stronk of wortel van een den.
Hij is licht geelbruin tot crème en oppervlakkig ziet hij er uit als een spons.
Een flinke sponszwam kan een kilo wegen en als je die niet helemaal wilt eten, kun je er ook een stukje van af snijden.
De smaak is aangenaam, lichtzoet en notig.
Van de sponszwam kan je een heerlijke soep maken: iets aanbakken, goede bouillon toevoegen en pureren.
De sponszwam doet het ook goed in winterse stoof- en stamppotten.
De beroemde paddestoelenkok Carluccio geeft een recept voor fazant met sponszwam.
De sponszwam heeft een nadeel: hij is vaak vervuild en zit vol dennennaalden. Goed wassen is de enige oplossing (bij de meeste paddenstoelen is dat … Read the rest

Zuid-Frankrijk, 10 oktober 2021. Maarten en ik gaan op jacht naar de beroemde Keizeramaniet, een
van de lekkerste paddenstoelen. We hebben om 11 uur afgesproken met Pierre. Onderweg komt er
een vette fazant recht op onze voorruit afgevlogen. Ik krijg een acuut Twin Towers gevoel, maar op
het allerlaatste moment buigt de terrorist af. Opgelucht rijden we verder en bellen we aan bij Pierre.
Maar hij is niet thuis en zijn auto staat er ook niet. Zou hij misschien onderweg zijn naar ons? We
rijden terug naar ons huis en jawel, daar staat Pierre. Ik was hier om stipt 11 uur, zegt hij. Wij waren
stopt 11 uur bij jou, zeg ik. Maar hoe kan het dan dat we elkaar niet hebben gezien onderweg? Het
enige wat we tegenkwamen was een fazant, zeg ik. Parbleu, ik heb ook een fazant gezien, zegt Pierre.
Precies halverwege? Ja, precies halverwege. Dat moet dezelfde fazant zijn geweest.
Het is de oudste goocheltruc ter wereld: zwaai wat met een vogel en het publiek ziet zelfs de meest
evidente feiten niet meer. Politici doen dat … Read the rest

In het water in en rond Amsterdam wemelt het van de rivierkreeften. Soms lopen ze massaal over de straat als ze op zoek zijn naar een nieuw territorium. Het gaat om de Amerikaanse rivierkreeft, die zich sinds enkele tientallen jaren in Nederland heeft gevestigd en zich heeft voortgeplant tot massale aantallen.
Het zijn invasieve exoten, zeggen de deskundigen van faunabeheer. Ze richten schade aan, ondergraven de oevers, eten planten en vissenlarven weg en verdringen de inheemse rivierkreeften. Iedereen is het erover eens dat ze bestreden moeten worden en Eigen Krachtvoer werkt daar graag aan mee. Temeer omdat het goed eetbare en lekkere dieren zijn. De staartjes verwerken we graag in pasta’s of pizza’s en van de karkassen koken we een heerlijke bisque. Ook bereiden we een bijzondere schaaldierolie, zie het recept voor Huile d’écrevisses in onze Conserveergids (p. 95).
Het vangen van een rivierkreeft is niet moeilijk. Laat een stukje spek aan een touwtje zakken in het water en in no time grijpt een kreeft zich daaraan vast. Je trekt het touw langzaam omhoog en de kreeft komt boven water. … Read the rest

Op social media gaan verontrustende berichten rond over de vossenlintworm. Je mag beslist geen bramen plukken onder een hoogte van 1 meter, want een vos kan daar overheen hebben gepiest. De lintworm nestelt zich in de menselijke organen en op termijn ga je daaraan dood. Liever maar helemaal geen bramen plukken.
Nu vind ik het prima dat er minder bramen worden geplukt, want dan blijven er meer voor ons over. Maar ik ben allergisch voor onzin.
Punt één is dat de lintworm niet in de vossenpies zit, maar in de vossenkak. En ik ken geen vos die een meter omhoog poept.
Punt twee is dat die lintworm nauwelijks voorkomt. In Zuid-Limburg en in Oost-Groningen zijn er enkele besmette vossen gevonden. De rest van het land hoeft zich geen zorgen te maken. Het aantal mensen dat een vossenlintworm opliep bedroeg 3 personen per jaar. Er zijn wel grotere risico’s in het leven.
Maar punt drie is dat ik niet inzie waarom een vos zijn edele en minder edele achterdelen in een prikkelige braamstruik zou drukken om zijn lintworm uit te poepen. … Read the rest

In deze tijd vangen we Amerikaanse rivierkreeften. In de grachten en sloten van Amsterdam en omstreken wemelt het er van. Ze moeten bestreden worden zeggen de faunabeheerders, want ze richten schade aan. Ze ondergraven oevers, ze vreten waterplanten en vissenlarven en ze verdringen de inheemse rivierkreeften. Invasieve exoten zijn het. Ze zijn raar en horen hier niet thuis. En het zijn er veel te veel.
Eigen Krachtvoer helpt graag mee aan het bestrijden van exotische indringers, vooral ook als die erg lekker zijn. Wij maken er bijvoorbeeld graag een bisque van, een rivierkreeftensoep met witte wijn en cognac. En de kreeftenstaartjes doen het goed in een pasta of pizza. Zalige exoten zijn het.
Toch bezorgt het vertoog van invasieve exoten mij een aantal nare bijgedachten. Want het is maar een klein stapje van invasieve dieren naar invasieve mensen. Zekere politieke partijen beweren maar al te graag dat er mensen in Nederland komen die raar zijn en hier niet thuis horen. En dat het er veel te veel zijn. Berust de afkeer van exoten niet gewoon op xenofobie?
Het Nederlandse volk … Read the rest

Geen tonijn in de tonnato, geen dragon in de béarnaise en geen morieljes in de morieljesaus: het was afzien in hotel De Sparrenhorst in Nunspeet. ‘Waarom zitten er geen morieljes in de saus?’, vroeg ik de ober, die daarop de kok raadpleegde. ‘De morieljes zijn er uitgezeefd’, was de verklaring. ‘O, dan worden ze zeker hergebruikt’, suggereerde ik. ‘Nee’, zei de ober gepikeerd, ‘ze worden na het zeven weggegooid’. ‘Dat is zonde’, sprak ik. Een zwaar woord in dit zwartekousengebied.
Kortom, het zal nooit meer goed komen tussen mij en De Sparrenhorst. Maar het toeval wilde dat ik net zat te broeden op een blog over geen morieljes. En dit was natuurlijk een prachtige binnenkomer. De moraal van mijn blog zou zijn dat je wildplukkers nooit moet vertrouwen. Les cueilleurs sont des menteurs, luidt niet voor niets het Franse spreekwoord. Als een wildplukker zegt dat er geen morieljes zijn, dan zou het omgekeerde wel eens waar kunnen zijn. En als een wildplukker geruime tijd over ganzen doorzeurt, kun je je afvragen of hij geen morieljes aan het plukken is.
In … Read the rest